BEZINNINGSMOMENT

Voormalig deken Raymond Decoster trakteert ons elke week op een mooie bezinningstekst.

Dank u wel voor deze mooie geste!

JEZUS CHRISTUS ,DE TOTALE MENS, VERBONDEN MET ANDEREN

Hij is de ANDEREN. Alle anderen. En wij, en ik tussen al die anderen.

Voor mij, met mijn behoefte aan grenzen en veiligheden is hij TE VEEL.

En toch, als ik zeg: Heer, ik draag U op -

vaak met meer ongeduld en gelatenheid dan oprechtheid,

raakt Hij telkens een beetje meer bij me thuis.

Hij is overal waar ik Hem niet verwacht, overal waar Hij me voor de voeten loopt,

overal waar Hij het ordelijke verloop van mijn leven overhoop haalt.

Hij heeft lak aan goede manieren. Hij komt als ik hem niet meer verwacht,

als ik denk dat hij er nu eens rustig bij zit trekt hij er weer ineens vandoor.

Hij is er één die men nooit eens voor zichzelf alleen kan hebben . Hij is het delen zelf.

Hij is van heel ver gekomen om mij te ontmoeten maar tussen ons beiden

is het altijd slechts een vluchtig moment van ontmoeten.

Hij is iemand die ik in een druk station opwacht.

Iemand wiens gezicht ik niet eens ken.

Ik weet niet met welke trein hij zal aankomen en met welke trein hij weer zal weggaan.

Want Hij gaat weer weg.

Hij is diegene die ik kwijtraak, die ik verspeel maar naar wie ik onophoudelijk naar op zoek ben.

Diegene die het me laat klaren met mijn hart, nooit met mijn verstand. Alleen met mijn hart.

Als ik Hem soms ontdek op het moment dat de trein alweer wegrijdt

zou ik nog tijd willen krijgen om Hem na te roepen:

het is niet mijn schuld als ik je gemist heb, ik had je niet gezien;

bovendien werd ik opgehouden in een file

of ergens door een man, een vrouw, een kind…

Als Hij nooit dezelfde glimlach heeft, nooit dezelfde liefkozing,

dezelfde bezorgde trek, dezelfde bagage,

hoe wil je dan in Godsnaam dat ik Hem zou herkennen?

Wij mensen zijn ons hele leven bezig met stukjes droom tot werkelijkheid te maken,

en was er ooit één mens die luider heeft gedroomd dan Gods dromer, Jezus van Nazareth?

Daarom is het dat ik me laat ophouden als ik opgehouden word,

dat ik tegenglimlach als iemand naar me glimlacht

dat ik luister als ik aangesproken word,

dat ik blijf wachten als iemand me laat wachten.

Als ik Hem nooit vind, of als ik eerst bij de laatste reis Hem eindelijk ontmoet,

Laat Hem dan tenminste weten dat ik nooit opgehouden heb Hem te zoeken.

Want het zoeken, OOK DAT IS HIJ.

getuigenis door Simonne Condue (Panorama d’Aujourd’hui)

Goede of Slechte Week?

Blijde intocht

Op onze tocht naar Pasen komen we de komende dagen bij een belangrijke halte. Vijf weken zijn we al onderweg, aanstaande zondag vieren we Palmzondag, begin van de Goede Week. Een zondag die in onze samenleving nog van grote betekenis is. Binnen de Kerkgemeenschap is veel verloren gegaan aan symboliek, maar de groene palm blijft mensen beroeren. Ze spreekt van hoop en vertrouwen, van Gods trouw en zijn oneindige liefde.

Maar bij de gelovigen roept Palmzondag ook een dubbel gevoel op, dat aansluit bij twee evangelieverhalen over de laatste levensdagen van Jezus.

Eerst wordt bij de palmwijding het evangelie gelezen van de blijde en feestelijke intocht van Jezus in Jeruzalem, gezeten op een ezel. Hij wordt met wuivende palmtakken begroet en wordt er met

Hosanna-geroep ontvangen als de ‘Koning van de vrede’. Het is bemoedigend dat we in deze dagen van oorlog in Oekraïne en op zoveel andere plaatsen in de wereld Jezus als koning van de vrede mogen begroeten.

Maar enkele dagen later wordt het Hosanna overstemd door het ‘weg met Hem!’ dat zijn tegenstanders uitschreeuwen. In mindere mate gebeurt zoiets ook in de sportwereld. De ene dag kan een voetbalploeg of een trainer razend populair zijn, en de andere dag moeten de supporters niet meer van je hebben. Het ene moment wordt ge bejubeld, het andere moment uitgescholden. Zo wispelturig kunnen mensen zijn. Dat heeft Jezus ook ervaren.

Droeve aftocht

In de liturgie draagt men op Palmzondag rode gewaden die doen denken aan het droevige gebeuren van Jezus’ lijden en kruisdood, want inderdaad, in de viering van Palmzondag klinkt ook het lijdensverhaal. Het verhaal van de mens Jezus die trouw was ten einde toe, en die daarom het lijden niet uit de weg ging, maar zijn dood aanvaardde en zo voorgoed het volle leven vond.

Drie jaar lang was Hij al weldoende rond getrokken overal in Palestina, en verkondigde Hij in woord en daad de liefde van God. Met zijn goedheid weet Jezus heel wat mensen voor zich te winnen. Armen en zieken zien in Hem een bondgenoot. Maar sterker dan de vriendschap groeit er een netwerk van vijandigheid om Hem heen. De machthebbers zien in Hem een bedreiging. Jezus voelt dat wel, maar zet toch vastberaden zijn weg naar Jeruzalem verder, de hoofdstad en het godsdienstig centrum.

Zijn leerlingen vroegen zich af: moet dat nu echt? Waarom wou Jezus zo nodig naar dat broeinest van haat en tegenstellingen, en waarom uitgerekend rond Pasen als het daar krioelt van vreemdelingen en pelgrims? Maar jawel, ook in Jeruzalem moest Jezus zich laten zien, ook daar zal Hij getuigen van de liefde van zijn Vader tot men Hem de mond snoert. Hij wil trouw blijven aan zijn zending ten einde toe.

Eigenlijk begon het op Palmzondag niet zo slecht met die vele mensen die Hem toejuichen

en tot koning wilden maken. En één dag voelt Hij zich een beetje koning, maar dan niet op een paard. Een ezel is voldoende, is eenvoudig en vredig genoeg.

Maar de officiële leiders van het volk hebben het net al gespannen. De kruisbalk ligt gereed en het graf wacht.

In de vasten hebben wij ons voorbereid om als christenen met Jezus de Goede Week te vieren, de week waarin God zijn Zoon Jezus de weg van alle mensen heeft laten gaan. Die Goede week is het hoogtepunt van het kerkelijk jaar.

Een jongen op school zei: “Ik vind het raar, een week waarin je gedenkt dat een goed mens op een vreselijke manier op een kruis is gestorven, kan ik niet goed noemen. Voor mij mag je het gerust de ‘Slechte Week’ noemen”.

Op het eerste zicht heeft die jongen gelijk, maar achteraf blijkt dat er door heel dat droevig gebeuren ook iets goeds is ontstaan. Want die Goede Vrijdag, de dag waarop Jezus stierf, liep uit op een Paaszondag, de dag waarop Jezus opstond uit de dood. Het kruis van die lijdensvrijdag werd een nieuw begin. Dat foltertuig werd een overwinningsteken op die verrijzeniszondag. Dus toch een ‘Goede Week’ met een blijde en bevrijdende boodschap.

Het triduüm

Laten we de laatste dagen van de Goede Week even overlopen.

Witte Donderdag: door de voeten van zijn leerlingen te wassen tijdens het Laatste Avondmaal nodigt Jezus ons uit tot nederige dienstbaarheid en tot het vieren van de Eucharistie.

Goede Vrijdag: Jezus is de weg van trouw en inzet zo consequent gegaan dat het lijden Hem niet is gespaard gebleven. Zijn liefde tot het uiterste kostte Hem zijn leven.

Stille Zaterdag nodigt uit om te blijven stilstaan bij de betekenis van Jezus’ levenswijze en zijn grote liefde voor God en de mensen tot in de kruisdood.

Paaszondag: de leerlingen van Jezus wilden niet aanvaarden dat zijn weg dood liep, maar mochten wel ervaren dat zijn Geest tot leven kwam. De Liefde en het Leven zijn sterker dan lijden en dood.

Raymond Decoster

GOEDE VRIJDAG

Kan een kruisweg mooi zijn?

Op Palmzondag beluisteren we het lange lijdensverhaal van Jezus, maar het is eveneens een traditie dat op de vrijdag vóór Pasen christenen in kerken en kapellen wereldwijd aan verschillende staties van Jezus’ tocht naar Golgotha even stoppen om te herdenken en te bidden, en dan verder zijn ‘kruisweg’ gaan. De haltes op de weg die Jezus met zijn kruis is gegaan vanaf het paleis van Pilatus tot aan de heuvel van Golgotha zijn als iconen van het leed waaronder zoveel mensen gebukt gaan, ook vandaag. Het lijden van Christus als symbool voor het lijden van heel de wereld.

Gelovigen voelen daarbij de pijn en angst van Jezus, zijn vallen en opstaan, zijn verlatenheid, twijfel, wanhoop, verdriet en uitputting, zijn lijden en dood. Zij gaan Zijn weg mee ten einde toe. In Hem herkennen ze tegelijkertijd alle onschuldige slachtoffers van ondraaglijk lijden en van buitensporig kwaad. Ze nemen hen mee in hun hart en gebed. Want in elke mens die verknecht is of klein gehouden wordt, die lijdt onder gruwelijke pijn hen door anderen aangedaan, wordt Jezus van Nazareth opnieuw terechtgesteld en gekruisigd.

Die kruisweg van Jezus doorleven, tast je aan.

De kruisweg leidt tot verstilling, maar roept ook op tot verzet tegen elke vorm van ongerechtigheid. Wie de kruisweg meemaakt, wil alleen nog maar meewerken aan een wereld van liefde en vrede, en een zegen zijn voor

anderen. Want die kruisweg houdt tevens een boodschap in van hoop en verlossing uit de diepe ellende. Daarom is aan de kruisweg een vijftiende statie toegevoegd: de verrijzenis. Het leven is sterker dan de dood.

Jaren geleden heeft kunstenaar Armand Demeulemeester een eigenzinnige kruisweg geschilderd voor de abdij van Westvleteren. Hij noemde zijn werk: ‘De kruisweg van de stilte’.

In mijn ogen niet echt een mooie kruisweg. Trouwens, kan het lijden van een mens eigenlijk mooi zijn? Maar de kunstenaar toont ons het harde van de pijn, van de eenzame verlatenheid, van de boosheid van de mens. Op ruwe wijze schildert hij gezichten die verwrongen zijn van droefheid en smart. Enerzijds wil je er vlug aan voorbijlopen, anderzijds fascineren ze. Ze raken je en roepen op tot verzet. Zo zien we bijvoorbeeld geen zoete, lieve Maria die als een zachte moeder haar kind ontmoet en troost. Je wordt geconfronteerd met de miserie van een man en zijn moeder die bij elkaar blijven in dit bittere moment. Hoe kan er zoveel boosheid en wreedheid zijn in het hart van de mensheid? Je denkt dan onwillekeurig aan alle recente oorlogstaferelen in de media. Neen, mooi is het niet, maar wel realistisch, een uitnodiging tot nadenken en meditatie. En dus toch wel een ‘goede’ kruisweg die zijn boodschap op een indringende manier weet door te geven. Een kunstwerk ook, want religieuze kunst gaat naar de diepte van ons bestaan, en laat hier Christus zien bij het volbrengen van zijn zending. Het kruis geplant in het midden van de wereld.

Wellicht is het ondanks alles toch een mooie kruisweg, hij toont immers de ongekende schoonheid van Gods liefde.